Ik fiets nog al veel rond en meestal ga ik dan ook even bij de Gracht in Bredevoort kijken of er nog iemand aan het vissen is.
Meestal maak je dan wel even een praatje over hoe de vangsten zijn die dag of in het algemeen.
Van de week kwam ik ook weer aanfietsen bij de Gracht en er was een jongetje aan het Vissen.
Met tranen in de ogen en gesnik staarde die naar een mega kluit visdraad net na de molen.
Kortom, vissen wilde niet meer en alles zat tegen.
Hij vertelde dat hij vandaag graag wilde vissen maar dat er dus niets wou lukken.
De hengel waarmee hij viste was een hele eenvoudige korte hengel en kleine molen.
Aan de lijn zat een dobber, lood en natuurlijk een haak.
Hij vertelde ook dat ingooien niet echt wilde lukken en ik vertelde dat dat kwam door de vrij lichte constructie wat ie had. Je gooit harder als dat de draad wil dat je gooit.
Maar goed.
Zover als mogelijk de knopen (spaghetti) eruit proberen uit te halen maar doordat hij verder geen spullen bij zich had konden we dus niet alles opnieuw knopen.
Toen heb ik dus de lijn maar geknipt, knopen er tussen uit en daarna met een lus alles weer aan elkaar gemaakt. De jongen stond nog snikkend naast me.
Het was behelpen maar hij kon weer Vissen.
De tranen maakte langzaam ruimte voor een lachje en volgens mij begon hij alles weer zonnig in te zien.
Vol vertrouwen maakte hij een bolletje brood aan de haak, veegde de laatste tranen weg en gooide vol goede moed weer in.
Dus een dag dat alles tegenzit maar hij had het nog niet opgegeven..
Ik gaf hem nog wat tips. Het viel me namelijk op dat de lijn erg krullerig (lussen) was.
Dus ik gaf hem het advies dat je met het opdraaien van de lijn de spoel met draad eerst in afwasmiddel moet leggen en dan op de molen draaien.
Na zeker wel 5 keer dankjewel gezegd te hebben wilde ik weer verder fietsen.
En toen zei hij :
“Bedankt, dat had ik echt even nodig.”
Kijk daar wordt mijn dag een stuk beter van.
ik zou ook graag nog weten of die toch nog wat gevangen heeft.
